De Bloghut

(speech meant for our Farewell Party, June 7^th 2018)

Me: Joris, do you remember the dress I’m wearing tonight?

Joris: [silence]

Me:

Well, almost exactly nine years ago we organized a party in the Botanical Garden of Ghent University, and, yes, I was wearing this same dress. (so if I look a bit out of fashion tonight, blame it on memories). It was a party that, although I had helped organizing it, I didn’t quite know how to feel festive about it. It was our farewell party before leaving Belgium for Washington DC.

And yes, I was dragging my feet. I did not feel at all like leaving my home, my country, my family and friends, my job. Even though I knew I was in the hands of a wonderful fellow, I didn’t quite see why we had to leave what felt like a warm bountiful bath that I was sitting in.

Two days later we took a plane. That is: Joris took the plane and carried me on the plane. Because I couldn’t walk, dragging my feet literally. In that damned tropical garden of our farewell party, I got bitten by an insect, and my whole foot had inflated. Reason why we were almost denied access to the plane because the cabin crew thought I had contracted some contagious infection. This is how I entered the United States of America: like a veteran, in a wheel chair. Reason why, also with Joris, doubt about our adventure started kicking in.

–          You see, he said, this is a bad sign, I shouldn’t be dragging you into my international endeavors.

Yet, in our luggage, I carried this same red dress. And ever since, it has blushingly witnessed. The rounding bulge of a baby still hidden inside as a secret between just the two of us. The rounding bulge of my head and heart as they opened up to all the new horizons. It has witnessed the full cheer of this incredible life abroad, and it can vouch that, since my landing in Washington DC in a wheel chair, not a nanosecond have I questioned again my final decision to follow this crazy guy oversees.

And here we stand, today. Another farewell party. Packing up again. This time for going back ‘home’, to Belgium, after nine amazing years.

And again, I feel myself dragging my feet even though no tropical insect hit me this time. It is that I am truly dreading a farewell to another country that we called ‘home’ for five years. To Jordan. To this life as an expatriate. To the kindest and most interesting people that we met, all of you. Farewell to a beautiful expat childhood so far for our three girls.

And when I was contemplating about tonight, the farewell party, or about all the fragmented moments that one says goodbye before actually leaving, I came to understand that I was confusing my feelings of sadness with what is in fact deep and profound gratitude.

Gratitude for Jordan, in the first place.

A deep confusing love for Jordan

Oh Jordan! When we first met, I didn’t quite know what to expect from you. I had anticipated to land in a kind of vast desert, in every sense. Little did I know about your oases, your forests, the secrets of your seas and mountains, the tangibility of your rich history, the friendliness of your beautiful people.

Oh yes, there’s been some misunderstanding between you and me, Jordan. At first, for example, I thought you tried to impose rules on me. Dress codes, ways of thinking, a religious orientation. Yet, perhaps, those rules just sprouted in my own mind, merely from my imagination about you.

And over the course of time, we discovered a lot of common ground in our behaviors. I started feeling at ease in your presence, I could be more and more myself when I was around you. I freed my arms and legs from sleeves and knee-length skirts. It may again be my imagination, but I think that you and I, we grew our mutual relationship, we matured our bond. After all, we were condemned to each other and it was our duty to make the best of it together.

And it was so much you had to offer and gave us, Jordan. We embraced it with open arms and opening minds.

I’m grateful that we could call you ‘home’, for the entire family. Amongst the most precious things kids can receive in life, are, I think: places to belong to, to long for. The certainty of a place that they can go back to, to recall the sentiments and atmosphere they once felt there. This is what my parents gave me, places from which I still source a whole lot of who I am and still become today. This is also what I hope we gave our three girls by spending the first steps of their childhood in this country, in this region.

And with that place, oh Jordan, you gave our girls at least one extra language to express themselves. You awakened their eternal love for humus and falafel, the only family dinner at a restaurant that Joris and I could enjoy having an actual conversation with each other, our offspring being absorbed with dipping and cleaning the plates. You gave our girls the early unconscious love for walking, as their small steps would lead them unknowingly into the past that was covered with treasures of pottery shards and glittering pieces of azure Roman glass for them to discover. In the endless playground that we called Petra (and Little Petra), and all your other places where history so faithfully surfaces.

I’m grateful for the lasting souvenir of Laura’s birth in the hotel that they called a hospital, where she was caught from my belly by a veiled lady, who would not understand why I would want to hold and nurse a freshly hatched chick that had not seen water yet. But who would all the same respect that strange wish of mine and accommodate for it as long as I wanted. And Laïs, who was thrilled to see her baby sister at last opening her eyes two days after she was born, because Laura’s Belgian genes had not equipped her to cope with the bright Amman September light. Laïsje who taught us that upward nodding stands for “la-a” which means “no”, and definitely not “yes” or “maybe”. Julie who did not understand the concept of translation from one language to another: you just talk, English with one, Arabic with the other, you don’t translate. Why would you if you understand each other anyhow.

I’m grateful for the work opportunities I got to contribute to beautiful projects to further develop you, Jordan. They showed me the possibilities instead of the impossibilities, the capability and engagement of your people beyond your unemployment statistics. The efficiency beyond your inefficiency.

So gradually, Jordan, I grew a deep confusing love for you, despite your shortcomings and sharp edges – don’t we all have them? It was not a light-touch summer love – even though, for a Belgian citizen, you spread summer all year round, with winter in Jordan still feeling a lot like a mediocre Belgian summer – but truly warm feelings that I will cherish forever. Because above all, Jordan, you were a teaching friend to me and I learned a whole lot from you. You did not shy away from sharing hard but wise lessons. The greatest things and insights hardly come from within one’s comfort zones.

Perhaps, most of all, it was a true privilege to live at the other side of the other side in these polarizing times. To see Europe from the Middle East, instead of the other way around. To be the minority and not the majority. And I came to understand that multiculturalism may stay a beautiful utopia, that even just living together with different cultural backgrounds is not a self-evident thing to do. That trying to understand the deep differences requires continuous exercising and stretching of the mind. And that just respecting the dissimilarities that cannot be overcome, can be a very demanding yet rewarding first step.

And now, I almost tangibly sense how a very special chapter of our life has come to an end, and an entirely different new chapter is awaiting us, which we are looking forward to with eager- and nervousness. We will have to learn and teach ourselves again how to be natives instead of expats. Leave the position of what I’ve come to consider enriching, namely of being an outsider, to become an insider again.

But, again, I would like to make a point of trying hard to keep the outsider’s view at that, to take the birds’ perspective and keep all things relative. And be led, before all, by gratitude. And a flattering red dress.

In het land waar homoseksualiteit niet openlijk bestaat, houden homo’s zich schuil. In je auto bijvoorbeeld, tussen carrosserie en binnenbekleding. Let er maar eens op. Soms ook bij de kapper, for that matter. In de hippe kapsalons roken ze lange sigaretten en knippen ze met een pink in de lucht postmodernistisch of avant-gardistisch al je haren af. Van je nieuwe coupe nemen ze een foto en posten je op Facebook. Rooklucht is het enige product dat je gratis op je kapsel krijgt.

Maar in je autoradio, die hier steeds op de Engelstalige zender staat afgestemd, zitten ze dus ook. Het is een lokale zender die best te tolereren valt. Geen noemenswaardige vervuiling van de ether. De muziek is niet slecht. We zijn mee, we kennen ‘Hello’ van Adèle al met het hele gezin uit het hoofd.

In de lange namiddagprogramma’s, als niemand echt oplet, laten de homo’s van zich horen. Tussen de muziek door zorgen ze voor streepjes zoetgevooisde commentaar. Eén van hen stelt elke dag een vraag. A trivial question, noemt hij het met een prachtig Oxford-accent. Dat gebeurt zo rond het uur dat ik in de wagen zit om de kinderen van school te halen. Het is een meerkeuzevraag.

Ik vind dat altijd spannend. Vragen smeken om antwoorden. Maar aan quizen heb ik een broertje dood, en van elke quizvraag gaan mijn handjes een beetje zweten.

Vorige week kende ik het antwoord. Welk land in de wereld exporteert het meeste bananen? Nu ben ik al eens in de buik van zo’n bananenboot beland. Het voelde als Nemo die per abuis in de walvis binnenzwemt. Je wilt niet vergeten waar de uitgang alweer was. Die boot lag aangemeerd in Guayaquil, Ecuador. En ja, hoor!, twee songs later werd mijn feitenkennis bevestigd. De grootste bananenrepubliek is Ecuador. Apetrots was ik!

Vandaag ben ik niet helemaal bij de les. Het dringt pas tot me door dat de vraag al is gesteld als de mogelijke antwoorden worden opgesomd: A-Italy, B-France, C-Portugal, D-Canada. Gelukkig wordt zo’n radioquizvraag altijd minstens een keer herhaald. ‘Li-on en Mar-seil-le,’ zegt de presentator heel gecontroleerd incluis Franse ‘r’, ‘are two cities in which nation?’
Also you sildenafil generic sale can buy cheap ED drug online. In this process, an discount levitra egg is fertilized by the sperm outside of the body. A number of products on the viagra samples online marketplace at the moment. The other fact deeprootsmag.org sildenafil discount of drinking too much coffee, equal to or more than 8 cups a day can lead to as pancreatitis.

Wie wéét dat nu niet?, wil ik eerst denken.

En dan, plots, onder het grijze zwerk dat vandaag boven Amman samenspant, voel ik me heel ver van Europa. En plots is dat gevoel dat mij soms overvalt, bijna tastbaar: hoe, omgekeerd, vanuit Europa ook Jordanië heel ver moet lijken. Of het Midden-Oosten, for that matter. Hoe we zo vaak moeten uitleggen dat het niet Oman is waar we onze tent voor vijf jaar opsloegen. Dat Amman geen land is maar een stad in een, ja hoor, prachtig en veilig land met, ja hoor, heel vriendelijke mensen.

Van afstanden, ook al kennen we ze in kilometers en vlieguren, hebben we geen idee. In het beste geval een vermoeden. Wat ver lijkt, is dichter dan je denkt. Of omgekeerd.

Lina belde naar de radio. Ze kende het antwoord, hoor ik twee songs later. Oef! Ik weet niet wat Lina hiermee gewonnen heeft, maar mijn sympathie heeft ze alvast.

‘It’s only a game’, zegt hij, ‘you will see.’ Dat zegt hij om mij gerust te stellen.

‘Yes, you and I, we will be friends’, kom ik hem tegemoet. We kennen elkaar pas. 

Hij heeft het daarnet al eens gedaan. Mij gerustgesteld. Ik zat in mijn rugzak te rommelen. Ik wist nog niet eens dat ik iets vergeten was.

‘Take your time,’ zei hij, ‘I can see that your mind is busy.’

Mijn zonnebril! Die lag nog thuis, bij de kroost die ik net voor een week in de handen van manlief heb gedropt. Mijn mind is busy inderdaad.

‘I’m not in a hurry,’ zei hij en hij heeft mij teruggereden tot bij de voordeur waar onze jongste net klaar was met mij uit te wuiven. 

Nu rijden we voor de tweede keer onze straat uit.

Dat hij niet is zoals de anderen, die haastig ritjes moeten scoren, zegt hij. Hij doet enkel het weg en weer tussen de luchthaven en de witte stad. 

Ik kijk hem geschrokken aan, dat gij dat nog durft!

Er is een reden voor mijn verbazing. Volgens een voetnoot in de Jordaanse wet zijn Ubertaxi’s illegaal. En aan de Queen Alia International Airport zijn ze gemakkelijk te strikken. De Uber-chauffeurs zijn er een sappige prooi voor de verkeerspolitie. Die posteren zich buiten aan de vertrekhal van de luchthaven en zodra je uit je Uber-taxi een voet op het asfalt zet, galopperen ze op je af om te vragen of die wagen waar je net uitstapte voor Uber reed. En hoeveel je betaalde. Het is mij één keer overkomen. Na mijn eerlijke antwoord op beide vragen, liet de politievrouw mij prompt links liggen en beende met niet te miskennen verachting op de Uber-chauffeur af. De rest is geschiedenis: in het beste geval betalen de Uber-chauffeurs een boete, in het slechtste geval spelen ze hun rijbewijs en dus hun inkomsten kwijt voor een aantal dagen. Uber heeft nog steeds geen licentie gekregen in Jordanië, en ritjes naar en van de luchthaven behoren wettelijk toe aan de officiële taxi’s.  

Ik vind het op deze morgen met mijn busy mind dus evenzeer een wonder als een gemak dat ik nog met een Uber-taxi naar de luchthaven kan rijden. Alles met een druk op de knop van mijn telefoon, veiliger en voor minder geld dan een gewone taxi. O ja, ik verklaarde het woord “Uber” in Jordanie wel al eens spottend als gelinkt aan het nieuwe werkwoord “uber-en”, dit is het herhaaldelijk maken van “u-turns” omdat hun chauffeurs de mentale kaart van hun stad niet steeds in de vingers hebben. En ik heb dus ook een keer, zoals hierboven uiteengezet, zo’n Uber-chauffeur aan de verkeerspolitie bij de luchthaven verklikt, onbewust. 

Ik heb dus iets goed te maken vandaag. Om de verkeerspolitie te vlug af te zijn, spelen we het gekende spel: mijn chauffeur is niet mijn chauffeur maar een vriend die me even wegbrengt.

Salim, heet mijn nieuwe vriend, zo lees ik op mijn app. Salim – Salim – Salim, mijn eerste zet is zijn naam in mijn hoofd pompen. Om straks mijn nieuwe vriend met naam en toenaam aan de politie te kunnen voorstellen. 

De afstand van de witte stad tot haar luchthaven is van een ideale dimensie. Niet erg lang als het ongekozen gezelschap van chemie is verstoken, niet te kort om een prettige uitwisseling met een prille ontmoeting op sudderstand te brengen.

Salim is van de laatste soort.
After using the sample, you can make the further order of your viagra online canada . Whether it does increase the ability of an athlete to perform, would eventually decide if the drug is be banned from use during sporting viagra sans prescription canada and other competing events as an unfair means and competitive advantage over others.It is, however, undeniable that the impact of Kamagra UK brand have been prepared with the sildenafil citrate. A majority of find out here viagra online india these victims are above 45 years of age. Vacuum pump to cause natural erections- These pumps help getting online levitra the junior ready by applying certain pressure.

Alles is breed aan hem, zijn schouders, zijn glimlach, zijn blik. Zijn geest ook, zal ik straks vaststellen.

Gevraagd van waar hij is, antwoordt hij met zwaar Arabisch accent: ‘van Amerika.’ En zijn moeder van Puerto Rico. Zonen in Arabië zijn ook steeds afkomstig van waar hun moeders zijn. Tussen herkomst en bestemming behoren zij hun moeders toe.

En dat hij voor dokter studeert. Eerst omdat zij, zijn moeder dus, dat wou, maar sinds kort ook voor zichzelf. Dit is sinds hij de neurowetenschappen heeft ontdekt. Zij hebben voor hem een wereld geopend. Dat gemoedstoestanden uit chemie voortkomen. Dat je er dus ook kunt ingrijpen. En dat zoveel mensen erbij gebaat zouden zijn. Ook in Jordanië, zegt hij. 

Werk aan de winkel, zeg ik.

Ja, maar misschien blijft hij wel niet voor altijd hier. Al zou zijn moeder dat wel willen.

Dat is een sterk argument, vind ik. 

We rijden tot bij de vertrekhal van de luchthaven. Hij stapt uit, trekt mijn koffer uit zijn auto en maakt geen aanstalten om die aan mij door te geven.

‘Mag ik je tot binnen begeleiden?’, vraagt hij. Kort lonkt hij naar de mannen en vrouwen van de verkeerspolitie, die al als gieren hun pluimen schikken. Er speelt een lachje om zijn donkere lippen.

‘Natuurlijk, Salim,’ zeg ik. Ik toon de traffic police mijn rug en kies de zijde van Salim. Voor even is hij mijn nieuwe vriend, niet mijn taxichauffeur.

Wij keuvelen door de draaideur heen. 

Eenmaal binnen, zegt hij: ‘It was nice talking to you,’ en hij rolt de koffer naar mij toe.

Voor mij staat een uber-mooie jonge man. Na het zijaanzicht, zie ik nu ook het vooraanzicht.

‘Have a nice journey,’ zeg ik ook tegen hem.

Op de hoek van de straat zit een man aan een plastieken tuintafel op het trottoir. Met zijn rug naar ons parkje bij onze moskee dat nu voor de tijd van de vluchtige lente mollige grasperkjes heeft. Die man zit daar in weer. Niet in wind: als het fel waait of regent, blijft het hoekje voetpad leeg. Dan staat er een groene metalen kist vastgeketend aan een lantaarnpaal waarin hij zijn spulletjes opbergt.

Anders altijd wel, die man. Als de koele Ammanbries waait, vind je hem badend aan de zonnekant van de hoek. Als de warme woestijnwind woedt, draait hij richting schaduw. Met zijn roodgeruite kefyah rond zijn hoofd gebonden alsof hij door een constante tandpijn wordt geplaagd. Dat is niet eens onwaarschijnlijk want als hij heel soms even lacht, komt een uitgedund gebit tevoorschijn, doortrokken van rook en sloten koffie wellicht. Koffie die hij uit zijn antiek-Arabische koffiekan giet en voor zich zet. En dan toogt hij aan het werk.

Op de tuintafel die ooit wit is geweest is, staat een typemachine. Niet zo’n mechanisch machine, dat zou het plaatje perfect maken. Het is een elektronisch ding, zo’n Brother-ding, met een smal lang venstertje waar in mijn herinnering niet eens een zinsnede in paste. Het prototype dat dan wel het typex-lint overbodig maakte maar al ras weer door de trein van de technologie omver werd gedenderd. Kortom, een instrument dat net vóór laptoptijd een kort leven was beschoren, en waar we het waarschijnlijk met onze kinderen nooit over zullen hebben.

Hoewel de man en ik elkaar op bijna dagelijkse basis zien – dit is op de dagen dat ik ’s morgens de dingen en de mensen groet tijdens mijn wandeling door onze wijk – was er eerst niets tussen ons. Een erkenning van elkaars bestaan misschien door de verholen uitwisseling van een blik verstoken van enige verstandhouding. Na lange tijd zijn de man en ik dan overgegaan tot een korte knik naar elkaar. Naast de stoel van de man staat nog een stoel. Vaker niet dan wel zit er iemand op. Samen turen ze naar het kleine venstertje, en naar het blad dat met schokjes uit de machine groeit. Dan wordt het schrijverke zo in beslag genomen door zijn kernactiviteit dat er geen blik of knik mijn richting uit komt. Ook al is hij zich zeker van mijn passeren bewust, er is een gewichtiger zaak aan de gang. Wie ben ik om dat te betwisten.

Ik had dat zo kunnen laten. De man en ik, onuitgesproken kruisen wij dagelijks elkaars vroegte. Maar, tijdens al die verholen blikken en stille knikken is mijn nieuwsgierigheid rustig op kookpunt kunnen komen.

Op een mooie nieuwe ochtend verzamel ik al mijn moed en vraag ik hem wat hij hier eigenlijk zit te doen. Misschien ben ik er klaar voor om te vernemen dat hij niet andermans liefdesbrieven zit te schrijven. Dat hij niet zijn oneigen gevoelens onder zijn eigen woorden brengt. Dat niet op het stoeltje naast hem hopeloos verliefde mannen zitten die, om het aan het voorwerp van hun grote liefde te verkondigen, geen andere uitweg zien dan de man met de gele tanden en de gouden handen aan het typen te zetten.

Op mijn vraag zwijgt de man. Moeizaam staat hij recht en komt van zijn trottoir mijn richting uit.
Many are also unaware about its name but are order generic viagra discover address definitely going through it. You are advised to ensure pill sildenafil sound sleep. rx generic viagra If you are experiencing mild hair loss, or you are concerned for its effects. You can buy buy levitra what suit you the most.

Even twijfel ik of hij mijn vraag begrepen heeft. Dan begint hij te praten in een nieuwe taal die zowel Duitse als Engelse en Arabische accenten draagt. De waarheid over het werk van het schrijverke is prozaïscher, zo blijkt. Er komt ook een raadsel aan te pas. En een strategie. De man wijst in twee richtingen, zijn stukje voetpad vormt ervan de hoek. Tweemaal volg ik zijn kromme vinger, eenmaal tot bij de Duitse ambassade, eenmaal tot bij het huis waar vroeger de Belgische ambassade was.

Look, zegt hij, er zijn mensen die moeite hebben met het invullen van de nodige formulieren en paperassen. En dan help ik hen een handje. Tegen vergoeding uiteraard.

Maar, het gaat slecht met de zaak. Niet alleen sinds de Belgische ambassade naar een andere wijk werd verhuisd. Alles is, godbetert, elektronisch geworden. Er komt geen papier meer aan te pas. En dat hij in Berlijn heeft gestudeerd. Lang geleden. Geologie. Niet afgewerkt. Om redenen die buiten zichzelf lagen.

En ook pissen er honden tegen zijn metalen kist, van baasjes die geen manieren hebben. Volgt zijn dochter een dure studierichting. En moet hij zelf volgende week onder het mes. En of ik geen honderd dollar over heb om een paar van die zaken te steunen.

Tegen zoveel bitterheid zijn mijn van jasmijnengeur doortrokken ochtendwandelingen niet bestand. Het blikken en knikken naar de man blijft. Alsook een korte woordenwisseling. Maar voortaan spreken wij elke ochtend over het weer. Want zelfs in Jordanië, waar nu opnieuw dagelijks de zon schittert en de variatie slechts in het aantal wolken zit, van helemaal geen tot een handjevol, valt nog steeds iets over het weer te zeggen. Godzijdank!

There are unsmiling faces and bright plastic chains

Vriendelijke gezichten vind je overal. Ik was alleen vertrokken, nu zijn we met drie. Twee Palestijnen plus mezelf. Allemaal zijn we onderweg. Mijn eindbestemming ligt een pak verder dan de hunne, en toch zal ik er eerder zijn. Daar zijn politieke redenen voor die alle fysieke wetten tarten. Hoe lang kan dat nog duren.

And not all’s the king’s horses and all the king’s men

Have prevented the fall of the unwise

Afif en Jad, ook deze Palestijnen hebben een naam. Ze kennen elkaar pas, maar ze waren al dik met elkaar toen ik mezelf zonet aan hun ontmoeting toevoegde. Samen delen wij, minstens: een rij zetels op het vliegtuig van Londen naar Amman, een jetlag, en een stopcontact. De kabel van Jad’s gsm-oplader stak in mijn zetel en hij vond dat hij zich daarvoor moest verontschuldigen. Ik daarentegen vond dat hij best mijn energie mocht gebruiken, ik was al opgeladen. En dat hij wat extra energie kan gebruiken! Tussen Afif en mezelf in zit hij te knikkebollen en verontschuldigt zich ten tweeden male, deze keer omdat hij zo moe is en met de beste wil van de wereld ons geanimeerde gesprek niet kan volgen.

There’s a sign in the desert that lies to the west

Where you can’t tell the night from the sunrise

Wat ik niet deel met hen, is hun afkomst. Jenin. Maar ik ben al lang genoeg van deze regio om te weten waar dat ligt. In Palestina. Het noorden van de Westbank. Ten zuiden van Nazareth. Dje-nien. Hun ogen flonkeren synchroon als ze de naam scanderen. Het soort flonkeren dat mensen verspreiden als ze hun heimat vernoemen. Daar zijn ze nu naar onderweg. Eerst elk apart, Jad uit Canada en Afif uit Amerika, waar zij studeren en doctoreren. Nu samen. Zij delen hun afkomst, dus horen ze bij elkaar. Mooi is het. Vanaf nu gaan ze samen verder, tot in Jenin. Daar wachten open armen. Familie. Vrienden. Met wie ze de Heilige Ramadanmaand zullen doorbrengen.

Er wacht ook een meisje. In Hebron. Al twee jaar wacht ze. Ze wacht op Afif.

Dat is lang, zegt Afif. Er waren meisjes in Amerika die dat niet begrepen. Dat hij niet met hen, omdat er al een meisje was. Ik begrijp waarom ze dat niet begrepen. Afif is mooi, ook vanbuiten.

En nu gaat hij de hand van dat meisje aan haar familie vragen. Hebron ligt in het zuiden van de Westbank. Volgens de Palestijnen, zegt Afif met een monkellachje, is dat ver van het noorden, waar dus Jenin ligt. En nu, zegt Afif, nog een monkellachje, kom ik van nog verder om haar hand te vragen. Helemaal uit Idaho!

Maar als je ’t mij vraagt, is Afif een goede partij voor dat geduldige meisje. Ik krijg een paar uur de tijd om daarachter te komen, want Afif zwijgt niet. Hij is verbitterd noch verstard. Tegen de zin van zijn vader is hij uit zijn land weggetrokken. Hij wou meer leren dan hij in Palestina kon. Zijn vermoeden werd bevestigd. Het werden harde lessen, over nano-technologie, een cultuurshock, en zichzelf.

Het was zijn promotor die hem op een dag bij zich riep.

Afif, zei hij, je werkt hard, heel hard.

Maar je bereikt niets. Helemaal niets. En daar is een reden voor: jij werkt op je eentje, niet samen.

Dat had ik in Palestina niet geleerd, zegt Afif, daar was het elk voor zich om alleen aan de top te staan.
This can also lead to lack of self-confidence, lack of satisfaction in their own lives and relationships with their mothers. viagra online There are various cases of impotence but the most important thing is choosing proper sort of exercise will keep him fit but the work of giving good erection can only done with on line cialis. Generics also play an enormous half in other sorts of drugs like generic cialis pill. But, sexual stimulation is needed in working of the ingredients. viagra mastercard

En nu, glundert Afif, nu werk ik samen.

But a pilgrim must follow in search of a shrine

As he enters inside the cathedral…

Wat Jad, Afif en ikzelf ook nog delen met elkaar: onbegrip over het absurde, als we uren later naar de interactieve kaart op het schermpje staren. Het vliegtuig vliegt zomaar over Jenin heen! Ze schuifelen in hun stoelen, mijn twee Palestijnen. Ze willen uit het vliegtuig springen.

Het vliegtuig vliegt zomaar over Jenin (en Palestina) heen!

Ik herken het. Een dag en een nacht op weg zijn naar huis, terug van lang en ver weg geweest, en dan, als je zo dichtbij bent, over je huis heen vliegen. En daar dan heel erg willen maar niet zomaar kunnen: uitstappen. Een beetje zoals: op weg zijn naar Jabbeke vanuit Washington/Amman, over dat ouderlijke huis en de E40 en het Flaminckapark heen vliegen, dit allemaal vanuit je raampje kunnen aanraken, om dan domweg over de Noordzee te vliegen, in Londen een tussenstop te maken, en letterlijk nog verder van huis te zijn.

Op zich is dat niet erg. Er zijn aansluitende vluchten, treinen, trammen, bussen. Niet zo bij de Palestijnen. Nadat we over de Dode Zee gevlogen zijn en landen in Amman, volgt voor hen nog: een brug, een stuk of wat checkpoints en veel willekeur, geblutste wegen die evenwijdig met prachtige maar voor hen ontoegankelijke snelwegen lopen. Letterlijk loopt die brug over een modderig stroompje genaamd de Jordaan, je kunt er zomaar overheen plassen, zelfs ik. Maar in het echt is dat voor Palestijnen een hachelijke brug over een diepe kloof. En die kloof is ’s nachts op slot. Dus wacht hen, op nog geen honderd kilometer van thuis, een ongewilde nacht in Amman.

And they think it will make their lives easier

For God knows up till now it’s been hard

Het is laat als we in Amman landen. Ik ben thuis. Ik zou ze willen meenemen, die twee vermoeide Palestijnen, in mijn valies plooien en in mijn huis te slapen leggen. Tot morgenvroeg de brug weer opengaat. Maar thuis liggen alle berenbedjes vol met Goudlokjes. Samen wachten op hun verloren bagage en hen een lift bieden naar een hotel in Amman is het enige wat ik voor hen kan doen.

But the game never ends when your whole world depends

On the turn of a friendly card

Mijn ogen branden. Is het mijn jetlag? Of is het the Alan Parsons Project, uit een ver verleden, dat via een set oortjes uit het British Airways Entertainment Program in mijn systeem kan vloeien nu Afif, heel even, zwijgt?

Of, is het omdat ik vanavond, samen met Jad en Afif, ook even een heel klein beetje van Jenin ben?

Het probleem heeft zich nog maar net gemanifesteerd, en het lijkt behoorlijk serieus. Een onmiddellijke oplossing is niet echt in zicht. En toch, mischien is de redding al in de maak.

Dat gevoel bekruipt me als ik de vreemde man geroutineerd de motorkap van onze Pajero zie opentrekken. Hij prutst het deksel van een stuk van de motor, en trekt met bruinlederen duim en wijsvinger een zekering omhoog als een kapotte kies. Hij wrijft er het fijne woestijnstof af en duwt hem triomfantelijk onder mijn neus.

‘Garban!,’ zegt hij. Kapot dus.

Hier staan we dan, zoals dat heet. Het is zo’n moment. We hebben net onze kinderen bij de weekendspullen in de auto gegooid, we zijn klaar om naar Amman terug te rijden, ons kleinste kleutertje ligt al te ronken nog voor de motor is gestart. Dat kon moeilijk anders: ze was uitgeput van het ravotten in de bergen.
En ook: de motor start niet. Er komt wat droog gekuch van onder het motordeksel, maar verder geen teken van leven. De koude nacht in Dana village heeft ons witte paard de das om gedaan. Dana is een Jordaans boerengat op de steile flank van een diepe canyon dat via wifi en ook een haarspeldwegje in verbinding staat met de wereld. Dat wegje loopt van hieruit omhoog, kilometers aan een stuk. Wat lijkt onze wagen mij plots een log zwaar voertuig. En vanzelfsprekend is hier in het dorpje ook geen garage.

En toch, misschien is een deus ex machina in deze ruige omgeving niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt.

Omdat mijn kennis van Arabisch uitgebreider is dan mijn verstand van automechanica, beroep ik mij op het eerste en heb ik met mijn armen in de lucht de enkele omstander ingelicht van het dramatische feit dat onze wagen niet start. Waarop die omstander dus tot de actie is overgegaan.

Mijn man heeft intussen nog op een ander paard ingezet: die van het opbellen van de verzekering. Ze gaan een takelwagen sturen. Want wij zijn er niet zo zeker van dat de accu stuk is, aangezien de lichten nog werken. Dat lijkt ons een logische deductie. Ook al kennen we er samen twee keer niets van.

‘Batteria!,’ roept de man weer. ‘Garban!’
Certain yoga poses are intended to improve blood circulation within the body particularly those leading to the penile cavities. buy levitra australia Lipitor or Lipator is produced cialis line order by Pfizer, a popular drug company. Here, the buy discount cialis man does not faces proper flow of the bile and also pancreatic juice, and prevents the acid to enter into food pipe. It also functions for more online viagra india people than other makes as proved by some clinical trials.

Of hij dan startkabels heeft, vraag ik in mijn Arabische gebarentaal, want dat heb ik ook al goed onder de knie. Hij ziet er mij zo’n man met startkabels uit. En ja hoor, vanachter de schuifdeur van zijn verweerde busje rommelt hij de magische niemendalletjes tevoorschijn. Dan is het zijn beurt om de armen in de lucht te gooien, het lijkt wel of we samen voor een flauwe vaudeville aan het repeteren zijn: waar zou de chauffeur zijn van de wagen die net naast de onze staat geparkeerd?

‘Policia,’ zegt hij, en hij beent al weg.

Waarom niet. Als er ook politie aan te pas moet komen. De politie, uw vriend. Zolang we hier vandaag maar weg geraken. Ik vraag me wel af waarom die politieman dan niet in een politiewagen rijdt, zijn wagen is gewoon witgeschilderd zonder meer. De afdeling witte producten van de Jordaanse politiemacht?

Niet veel later komt een man in pistachegroen poloshirt en bruine blazer met een koffiebekertje in de hand aangewandeld. Niet zo zeker waarom de politieman tijdens zijn koffiepauze zijn uniform zou uittrekken. Duidelijk geen gewone politieman.

Onder instructies van nog twee nieuwe omstanders parkeert hij zijn auto in omgekeerde richting naast de onze. Het vervolg schrijft zichzelf: kabels worden aangesloten, er wordt wat gas gegeven in de ene auto, in de andere wagen wordt een sleutel in het contact omgedraaid, er volgt nog wat gereutel, en dan volgt de ultieme reanimatie-shock. De motor bromt weer en dat klinkt opeens niet zo alledaags als anders. We zadelen ons paard en bellen de takelwagen af.

Voor onze immense dankbaarheid kennen we niet genoeg Arabische woorden. Maar het antwoord van onze redders vat het allemaal samen: “Welcome to Jordan!” Inderdaad.
En zelfs na bijna vijf jaar en met een nakend afscheid in zicht voelen wij ons nog altijd zo welkom als op die allereerste dag.

De Bloghut nog eens op verplaatsing…

Klik op onderstaande link, en dan nog eens klikken op ‘attachment’, als je wil vernemen hoe het ons verging op een meerdaagse staptocht naar Petra langs de Abraham trail – artikel van mij verschenen in het Decembernummer van het Op Weg-tijdschrift van Grote Routepaden Vlaanderen:

You can take this medicine with food or even without food but avoid find this link sample viagra pills having it with a heavy meal as they restrict the tablet showing its best effects. Even it is known to promote weight loss and it does play a part in woman’s http://icks.org/n/data/ijks/1482456154_add_file_1.pdf cialis generika hair loss, so reducing how much dht is produced would be beneficial. Great, that’s the technicalities dealt with, http://icks.org/n/data/conference/1482732141_agenda_file.pdf buying viagra in india but what are you going to deliver? What can you do to keep a prospect’s attention through to mailing 5? OK well here are some ideas… So in order to treat your impotency successfully, you should http://icks.org/n/data/ijks/1483111470_add_file_6.pdf levitra uk know its causation so that the medicine should be taken according to it and the better sexual life they want to experience that “YOU CAN!” then it’s time to place an order.
Op Weg magazine December 2017: Een route tussen twee vrouwen: van Dana naar Petra