Ik moet al een tijd aan een vrouw denken. Een tijd, dat is sinds Trump en ‘President Elect’ op onverklaarbare wijze in dezelfde zin zijn gaan staan. Onverklaarbaar, dat is het althans voor (maar) een deel van de wereldbevolking.
Die vrouw is al lang niet meer in het land. Ze was deze zomer in Amman. Of, in de kalenderzomer, want climate change is ook in Jordanië een feit, President Trump!
De dochter van die vrouw zat in het zomerklasje bij onze dochter. Ze deelden minstens hun leeftijd en geboorteplaats: Washington DC. Dit kind zou presidentskandidaat van de VS kunnen worden, besefte ik toen ze recht voor de raap vroeg of ik soms de oma van mijn dochter was.
De moeder van die dochter stapt nu dus af en toe mijn hoofd binnen. Niet dat ik op haar een gezicht kan plakken, haar nikab heeft me die herinnering al bij voorbaat ontnomen. Maar ik zie nog de blingbling van haar uurwerk en ander fraais onder de tule van haar abaya.
‘Op wie zou jij stemmen?’, vroeg ze me recht voor dezelfde raap toen ik haar vertelde dat we ook in DC hadden gewoond. En dat ze zich als moslima toch niet zo thuis voelde in het Virginia dat aan DC grenst, voegde ze er in dezelfde ademteug aan toe.
‘Op Trump zou ik niet stemmen,’ zei ik prompt. Dat klonk overbodig, vond ik. Want eigenlijk, eerlijk, ik kon me niet voorstellen dat er iemand bestond die dat wel zou doen. Toen niet, nee. En toch al helemaal geen conservatieve moslima die zich niet lekker voelde in Virginia?
Er ritselde iets onder haar abaya. Was dat een frons? Ze leek te aarzelen. Het bracht me op dreef.
‘Je stemt toch op een vrouw?’, probeerde ik het niet uit te roepen. Onder hoofddoeken huizen soms heel feministische gedachten, dat weet ik ondertussen wel. En toch klonk het plots niet zo overbodig meer. Het gesprek is daarna vlug uitgedoofd. Ik heb haar niet meer gezien. De volgende ochtend vroeg is ze met haar kroost naar hun Amerikaanse huis teruggevlogen.
Een paar maand later, tijdens de kalenderherfst. Ik zit in een zaal vol Jordaniërs op de ochtend dat mijn telefoon bloedrood kleurt. De kaart van Amerika, staat na staat. Rondom mij gaat men verder met koffiedrinken, balpenknippen, pagina’s omslaan. Behalve de twee non-Brexit-Britten in de zaal, lijkt niemand zo gechoqueerd als ik.
He will then make a prescription of djpaulkom.tv cheap levitra in the USA costs more than $100 without insurance but only less than $50 in Canada for the similar prescription. These blue pills are so effective that a person feels nausea after having meals. sildenafil free shipping Even though natural viagra without rx herbal supplements, there is still a common substance called Nitric Oxide in all erectile dysfunction formulas. Tom levitra no prescription Lue, professor at UC San Francisco focused on individual’s lifestyle while curing impotence.
Tijdens de koffiepauze zie ik mijn kans. De eerste Jordaniër aan wie ik het vraag, haalt zijn schouders op: ‘Ah, er is een plan. Dat ligt vast. Wie ook president wordt, zal daar niets aan veranderen.’ Een complot dus, de Arabieren lurken er aan als van hun waterpijpen.
De tweede aan wie ik het vraag is mijn meest minzame Jordaanse collega. Overal in het land schud ik de hand van zijn vrienden. Hij is de belichaming van vrede en als ik het even benauwd zou krijgen over de turbulenties in de regio, denk ik aan hem en al zijn zachtaardigheid en kom ik instant tot bedaren. Hij monkelt in zijn baardje: ‘Weet je, wij proberen er om te lachen.’ Hij grijpt naar zijn telefoon. ‘Heb jij ook die foto op Facebook gezien met ‘Nobody told us that orange was the new black?’ En die advertentie van Royal Jordanian?’
Nog een derde aan wie ik het vraag, zegt er eigenlijk niet zo erg mee bezig te zijn. Dat is waarschijnlijk niet eens omdat ze net haar eerste zoon op de wereld heeft gezet, tot immense vreugde van haar hele clan. Van een dictator meer of minder kijkt men in deze regio niet op.
Hoe zou het nu met die moeder van die dochter zijn, vraag ik me nog af. Is haar nikab een centimeter korter geworden door een permanente frons? Of zou zij een rode pixel in dat blauwe Virginia zijn geweest en vindt ze al dat nieuwe oranje best wel een verandering ten goede? Van haar gezicht kon ik niets aflezen, laat staan dat ik in haar hoofd kon kijken.
Het is misschien zoals met de supermaan van ergens in diezelfde herfst van dat vermaledijde jaar 2016. Al leek het wel zo, en dachten we dat, de maan was helemaal niet groter dan normaal. Het hing er maar van af op welke plaats je naar haar keek.
Af en toe eens van plaats wisselen, het brengt de dingen in een ander perspectief.
Royal Jordanian een dag voor de Amerikaanse verkiezingen
Royal Jordanian na de Executive Order