De overkant

‘En, hoe is het daar, aan de overkant, achter de grens?’

Op een maand tijd werd de vraag me tweemaal gesteld. Dezelfde vraag, dezelfde interesse, over twee verschillende landsgrenzen.

De eerste keer. Avondbries, kindjes in bed, glaasje rosé in de hand. We zijn op reis, in Haifa (Israël). Met de attente eigenaars van de AirBnB waar we met ons gat in de boter zijn gevallen delen we hun terras en hun tuinstoelen, wijn en fijne gesprekken. We luisteren naar het verhaal achter het nummer dat hij, samen met prikkeldraad, aan de binnenkant van zijn arm heeft laten tatoeëren. Een verhaal dat we al kenden, dat eindeloos opnieuw verteld moet worden. Door hem en vele nabestaanden. Hun enthousiasme over de nakende onafhankelijkheidsviering van Israël respecteren we, maar delen we niet volledig. Misschien begrijpen zij ook niet helemaal hoe een familie als de onze in een Arabisch land kan leven. Maar tenminste stellen ze de vraag, niet in zoveel woorden, maar toch: ‘En, hoe is het daar, aan de andere kant van de Jordaanvallei?’

De overkant (van de Jordaanvallei)

De overkant (van de Jordaanvallei)

Want, ook al kun je op klare dagen de overkant van hieraf bijna letterlijk zien, ze hebben waarlijk geen idee.

De tweede keer. We zijn nog eens op reis, wat hebben we toch geluk. In Zuid (Grieks) Cyprus. Het is heet, ik heb koorts en heb me in tijden zo ziek niet gevoeld. De Britse vrouw achter de balie van de privé-kliniek probeert me moed in te spreken.

‘En hoe was je vakantie tot nu?’

Ik vertel dat we net een week in Noord (Turks) Cyprus achter de rug hebben en nu een week in het Zuiden zijn.

‘Noord Cyprus,’ zegt ze bedenkelijk, ‘daar ben ik nooit geweest, in al die zeven jaar dat ik hier woon.’

Gelukkig ben ik ziek en kan ik me niet veroorloven daarvan achterover te vallen. Een Britse, toen nog EU-burger, die er op een boogscheut vandaan woont en zonder moeite over de grens kan wandelen! Maar er schemert schaamte door haar zin, en ze gaat er binnenkort naartoe.

‘En, hoe is het daar?’, vraagt ze, ‘Kun je daar met euro’s betalen?’
But this is not the viagra levitra online only advantage of this ED drug is different in different people and depending on the stage of your erectile dysfunction you have to visit to a sexologist. So, if you persistently experience weak erection, it is better that you take the help of viagra prices canada ; as it is an FDA approved medicine and available at any authorized medical store. This is most important reason why majority of men will sooner swallow levitra price a razor blade than visit a sex councilor. Considering research chemicals appeal to only a select few, sharing this information is likely to cialis prescription http://amerikabulteni.com/2015/10/16/new-yorkta-beyzbol-sevinci-mets-lig-sampiyonlugunda-finalist/ be overlooked.

Ze zullen haar graag zien komen!

Over het antwoord op de vraag moest ik twee keer even nadenken. Want, wat vertel je over het land achter de grens dat voor jou heel normaal is?

‘Euhm, gewoon,’ wou ik eerst zeggen. Dan bedacht ik dat men op deze informatie niet zat te wachten.

Ik wou hen iets vertellen dat erboven uitstak, iets wat interessant of zelfs uitzonderlijk kon zijn voor de vragensteller om over de overkant te horen. Maar, ik kwam er niet zo dadelijk op.

‘Eigenlijk,’ wou ik zeggen, ‘eigenlijk zijn het mensen, daar aan de overkant. Je kent die soort wel: ze drinken, eten, hebben lief, zijn bezorgd, denken – soms – na en komen voor zichzelf op. Wezenlijk worden ze door dezelfde dingen in vervoering gebracht als jij en ik.’

De grens (in Cyprus)

De grens (in Cyprus)

En wat ik ook nog wilde zeggen: dat de grens me feitelijk vreemder voorkomt dan het land erachter en ervoor. Evenwel, over de grens stelden ze zich geen vragen.

Maar, die twee keren was ik vooral blij dat de vraag luidop gesteld werd. Want, het is erger als de vraag stil blijft en het antwoord een eigen leven leidt, bedolven met vooroordelen en misvattingen. Nu was er tenminste ruimte en tijd voor een repliek van iemand, ik in dit geval, die er geweest was en er misschien iets (nieuws) over kon vertellen.

De vraag gesteld worden en een antwoord, misschien niet het meest volledige of juiste, mogen geven, een poging mogen doen, beschouw ik als een voorrecht. En vooral, een verpletterende verantwoordelijkheid in tijden van ontbinding en xenofobie.

This entry was posted in in Jordanie. Bookmark the permalink.

3 Responses to De overkant

  1. Peter says:

    Mooi geschreven, mooie gedachten.

  2. Johan Sevenant says:

    Eén deel van dit verhaal leefden wij mee. Het deed mij denken aan een vraag, die mij ooit in de VS gesteld werd, door een Amerikaan: is het daar bij jullie, in België, veilig leven met die oorlog. Ik moest toen even slikken en vroeg: “Welke oorlog?”. “Wel” zei de Amerikaan “tussen Walen en Vlamingen”.
    Niets nieuws onder de zon dus.

  3. diedert says:

    Wat raakt deze tekst me, dank je Marjanne. “Het is erger als de vraag stil blijft en het antwoord een eigen leven leidt, bedolven met vooroordelen en misvattingen.” Zo waar. Laten we nieuwsgierig blijven naar de overkant. Van de grote plas, van de rivier, van de straat. En delen wat ons in vervoering brengt.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

* Copy This Password *

* Type Or Paste Password Here *