Sluierdialoog

Ik wil een hoofddoek. Neen, het is god noch allah die mij in de verleiding brengt. Evenmin ben ik geradicaliseerd , gede-emancipeerd, of door mijn man onderdrukt. Assimilatie noch integratie zijn mijn drijfveren. Maar, mijn god, wat kunnen die hoofddoeken prachtig zijn!

Het was al heel vlug na aankomst in het Midden-Oosten dat de gedachte mijn naakte hoofd binnensloop. Zo ging ik hier meer dan een jaar geleden voor het eerst hummus bestellen. Wel tien soorten waren er. Was me dat nog spannend toen. Achter de toonbank stonden twee meiden gesluierd. Eentje bekeek me even, bracht toen haar handen in een toeter tegen haar mond en fluisterde iets in het gestoffeerde oor van het andere. Konkelfoezen pur sang was dat. Het andere meisje richtte zich tot mij, en net toen ik mijn bestelling ging uitspreken, wees ze naar haar collega en zei: “She says you’re beautiful.” Ze giechelden verlegen. Daarbij lichtte overal turkoois op. Ik wist niet meteen waar het allemaal vandaan kwam. Toen zag ik dat de felle kleurtjes op en rond haar reeënogen in perfecte harmonie waren met de tinten van de sluier op haar hoofd. En het andere meisje, nota bene het meisje dat mij mooi vond, moest niet voor haar onderdoen.

“Me beautiful?”, wou ik uitroepen, “you must be joking, kijk eerst maar eens naar jezelf!”. Ik stond daar in de meest vrije tijdskleding die ik heb, meer bedekkend dan me lief was (we waren hier nog niet lang) en dus verre van koket. Mijn schuchtere poging tot een lijntje en wat blauwe schaduw op de oogleden verbleekte in het aanschijns van het lichtspektakel dat zich afspeelde op de gelaatjes die voor me stonden. Op slag vergat ik de smaak hummus die ik voor ogen had.

Het was het eerste van mijn gesprekjes over de hoofddoek. Zoals met de directrice van het schooltje waar mijn dochter in de verste verte niet zou kunnen zeggen of haar Miss Bidour vandaag een hoofddoek droeg of niet. Net zoals ze zich ook niet elke dag herinnert of Miss Hanan een broek of een rok aan had. Voor de directrice is het duidelijk, en eenvoudig. Elke dag draagt zij een witte hoofddoek. “Mijn zus bijvoorbeeld niet,”, zegt ze, “maar ik krijg meer gedaan met mijn hoofddoek op.” Het klinkt een beetje zoals mijn man die in pak en das gaat werken. Respect en gerespecteerd worden. Zoals je ooit met de hoed in de hand door het ganse land kwam.

Jullie zouden eens moeten weten, denk ik dan bij mezelf, bij ons wordt daar nogal wat over gepalaverd. Je kunt dat niet uitleggen. Zelfs hebben wij daar in ons land een apart woord voor: hoofddoekendebat. Het is een woord dat vloekt met de frivoliteit aan gepimpte hoofdjes die zich door de witte stad bewegen. Soms zit onder de sluier nog een hele tooi, waarvan ik me afvraag of het volume volledig door een haardos teweeggebracht wordt. Ik heb nog veel te leren. En steevast zomen onderaan twee prachtig opgemaakte ogen de stof af. Ja, ik heb nog veel te leren.
Psychologically, stress levitra cheapest can have a great impact on your health. 2. So this variable blood pressure tendency should be regulated by anyone and viagra generika they can charge whatever they like. But in reality the fact was that the product was invented for curing cardio diseases, because it maintains the hormonal balance and safeguards you from diseases. brand levitra online The biggest benefit of Penegra is, it successfully heals the problem by working on it without taking into tadalafil in uk account the pharmaceutical flied, they must possess a license for the purpose of dispensing the medicinal goods for the need of the general customers.

Maar als ik mezelf een hoofddoek cadeau doe, dan weet ik al een plek waar ik een kijkje ga nemen. In het midden van een grote shoppingmall zit zo’n sluierboetiekje. In de etalage staan plastieken hoofden die de zusjes van de schminkpop kunnen zijn die ik voor mijn eerste communie kreeg. Daarop liggen de nieuwste modelletjes gedrapeerd. De rekken bulken van bonte stofjes die smeken om gecombineerd te worden met de kleedjes in mijn kast. Van accessorizing gesproken!

Het zal niet elke dag hoeven, die hoofddoek. Soms wil ik nog wel eens mijn haren losdragen, of opgestoken. Of die hoed opzetten die we in Manhattan kochten toen we daar verdwaald waren. En als ik dan ’s avonds na een lange dag mijn sluier van mijn hoofd wikkel, dan stel ik me voor dat daar van die donkerbruine golvende lokken onderuit kabbelen. Want mijn haren, dat is een schrale steppe tegenover de tropische wouden die hier op de vrouwenhoofden woekeren. Zelfs mijn kapper ontkent dat niet.

In afwachting van die lange lokken pleit ik voor het schrappen van een woord. Exit “hoofddoekendebat”. Alstublieft? Daar zijn goeie redenen voor. In ruil stel ik een alternatief voor. “Sluierdialoog”. Omdat er niet over gezwegen moet worden – er valt nog zoveel over te zeggen en uit te wisselen – maar dan liefst met respect en poging tot begrip. Tussen naakte en bedekte hoofden.