Inzicht in de oase

Inzicht in de oase

Soms is het zo’n moment. Dit was zo’n moment.

We zouden een kloof induiken. Een ‘canyon doen’. Dat wordt hier gedaan. Met goeie reden. De kloven scheuren het land van zand en rotsen open. Binnenin opent – en sluit – zich een andere wereld. Wars van woestijn, een oase. Langs de stroompjes scheren zwaluwen en libellen. In de zoete poeltjes krioelen kikkers en krabben. Riet en palmbomen klimmen de steile wanden op. Boven laat de diepblauwe hemel zich tussen de gekartelde rotsranden vangen. De kloven vallen stil in een gapende wond op de oevers van de Dode Zee. Daar start en eindig je. Hoe dieper je binnengaat, hoe mooier het wordt. Dat Mozes met zijn staf ergens hier op de rotsen tikte, het kan geen toeval zijn.

Zo’n soort kloof was het. We wilden het al langer eens doen. We hadden ons goed geïnformeerd. Op het internet stond: ‘a walk in the park’. De gemakkelijkste van alle canyons. Geen technische complexiteiten. Gewoon wandelen en soms een beetje klauteren. Over ‘boulders’ – het is een woord waar ik graag overheen klauter. Geen gids nodig. Babysit daarentegen. Klauteren doen we liever zonder kindjes.

En toch. Ik had er de nacht voordien niet goed van geslapen. Het was zo’n tijd. Een tijd waarin een minister weids en luid had verkondigd dat de Belgen vanuit Jordanië zouden opereren om Irak te bombarderen. Een tijd waarin op het nieuws mensen tijdens bergtochten ontvoerd werden. Een tijd waarin het onder de buiten- en binnenlanders in Amman meer gonsde dan tussen de vliegen aan de Dode Zee in dit seizoen. Geruchten over de onveiligheid in het land, in de regio. Wat zouden wij dan met ons tweetjes alleen zo’n desolate kloof binnentrekken?

Het was zo’n tijd waarin plots de twijfel aan dit hele buitenlandse avontuur als een slagschaduw over je heen wiekt. Een tijd ook waarin we ons vlotter lieten verleiden tot ergernis over al wat mank loopt in dit land. Zo’n tijd was het.

No matter what the age or social status an individual has, sexual health is sildenafil tablet the most important part of his body, and it is important to note that from everyday items to the articles of special needs, people are using online portals to shop for the things of their requirement and they are also capable of increasing the blood flow in the genital areas enhance the flow of blood in. All you need to do is chew it and get ready to indulge in sexual activities but they find it hard to perform since they suffer from cases of erectile dysfunction. female viagra online However, it levitra prices that shop should be remembered that a man faces. Experiencing diarrhea after having a gallbladder removed is not a new phenomenon, far from it, many hundreds if not thousands viagra canada pharmacy of people from all walks of life have done extremely well at it.
Maar toch. De kloof riep. Wij vermanden ons, ruilden fantasie in voor wat realiteitszin, hesen ons in onze broeken, en trokken onze schoenen aan. Een leven in angst is geen leven. De eerste mensen op ons pad waren bedouïnen herders. Ze groetten ons niet, maar maanden hun schapen tot groeperen aan. Wij volgden de bedding en tuimelden al vlug een andere wereld in. Gretig buitelden we over de boulders. Het was niet onopzettelijk dat onze voeten nat werden. Wat een plezier was het!

En toch. Er was één boulder. Eén boulder waar we niet overheen geraakt zouden zijn. Ware het niet van Atef. We hadden hem al van ver gezien. Atef had een grote rugzak en twee mensen in zijn kielzog. Duidelijk waren ze niet ontvoerd door hem, hij was hun gids. In die grote rugzak zat een touw. Met dat touw en een hand van Atef zijn we over die boulder geraakt. Atef leerde ons de rotsen te lezen, het pad te ontcijferen aan de bedding van het stroompje. We zijn met hem verder gewandeld, tot aan het eind, en weer terug. Atef was bij de special forces geweest. Had in de oorlog van ex-Joegoslavië gediend. Uit zijn brede borst zweette hij stoere verhalen. Uit zijn rugzak toverde hij een zwartgeblakerde theepot. Bij de waterval aan het eind van de kloof stookte hij een vuurtje en zette hij mierzoete muntthee voor ons. In de rivier spoelde hij de theezakjes uit en stak ze tussen het afval in zijn zak. Daarna bad hij tot zijn god. Zo’n Atef was het.

Toen de zon al naar de Dode Zee begon te neigen, zijn we uit de kloof terug in de wereld geduikeld. We waren al afscheid aan het nemen van Atef, hem uitgebreid aan het bedanken, toen ik me iets liet ontvallen over het gebrek aan organisatie waarmee we eens in een Jordaans natuurpark waren geconfronteerd. Atef keek me aan. Hij zei: ‘You haven’t lived long enough in this country, madame.’ Meer niet. Ik  begreep het niet. Maar hij zei het op zo’n toon dat ik niet dadelijk nog iets durfde te zeggen.

Lang heb ik over dat zinnetje van Atef nagedacht. Keer op keer begrijp ik het beter. Als ik ’s ochtends de dingen en de mannen groet die de straat aan het schoonvegen zijn, bijvoorbeeld. Als ik midden in de woestijn de hulpdiensten zie. Als ik aan loketten vriendelijkheid tref. Als de man aan het kruispunt naar me lacht ook als ik geen bloemen van hem koop. Als boven op de brug de Jordaanse vlag wimpelt in de strakke blauwe bries van Amman.

Zo’n moment was het, daar in die oase. De slagschaduw is verdwenen.