Groe(n)ten uit Amman

‘Ik heb een man ontmoet,’ zeg ik aan mijn man als ik thuiskom.

Daar kijkt mijn man niet van op. Ik ontmoet wel eens een man, en als alles goed gaat, dan ontmoeten we die samen ook nog eens. En misschien nog wel een paar of meer keren.

Dat de ontmoeting echter zulke verstrekkende gevolgen zou hebben voor zijn gezondheid, dat kon hij toen niet vermoeden.

‘Vertel,’ zegt hij – dat is het enige juiste antwoord, weet hij namelijk.

De man stond in zijn kraampje zijn groenten aan de man te brengen. Op een geïmproviseerd marktje in een stoffig stadspark. Niet zomaar zijn groenten, zijn biologisch geteelde groenten. Dat is heel speciaal, moet je weten, in een land waar bio-voeding een schaars zoniet onbestaand goed is. En verse produkten al helemaal. (O ja, je vindt wel eens een rekje “organic” in de supermarkt. Dat is dan meestal van een hoog jetset-gehalte, sjieke muesli’s en glutenvrije koeken en zo, uit Amerika meestal, maar na lezing van etiketten en labels, stelt dat biologisch-gezien meestal weinig tot niets voor.) Dus, toen ik die ochtend op dat marktje tussen de houten kratjes slenterde, lachten de groentjes en vruchten die zichzelf waren gebleven, me toe. En ik voelde, daar en dan, dat dit voor mij het eindpunt van een woeste queeste kon betekenen. Ik liet me volledig gaan. Bij elk kraampje deed ik wat in mijn boodschappentas (van PET-flessen vervaardigd, nvdr) glijden.

Van de man kocht ik tomaten. Het duurde even voor ze in mijn tas rolden, want ondertussen waren hij en ik verwikkeld in een ernstig gesprek. Dat ging maar over en weer over zijn boerderij, hoe hij niet met een label werkte, maar door andere biologische boeren in de buurt op gezette tijden gecontroleerd werd met bodemstalen. En dat we bij hem, by the way, een perceeltje konden afhuren. Honderd vierkante meter, waarop hij voor ons groenten en kruiden naar keuze kon telen en oogsten. Biologische produkten verzekerd! Een gewiekste boer was me dat.

Toen ik hem uiteindelijk naar de prijs van de tomaten informeerde, zei hij fijntjes: ’Dat is dan drie dinar, en vijf voor de consultancy.’

‘Jij bent een dure consultant,’ antwoordde ik hem, ‘we hebben amper vijf minuten gesproken!’

Hij lachte.

‘Ik ken de prijzen,’ waarschuwde ik hem, ‘ik ben zelf consultant.’

The drug helps solving the condition of male sexual organ. viagra prescription uk All of these work synergistically professional cialis in achieving improved sexual organ health as well as bodily health. Nicotine, when reaches inside the body increases constriction of arteries and vessels that help carrying blood to genital organ has generico levitra on line blocked and thus preventing blood from flowing into the organ. An accurate dosage description : Run the dosage under the physician guidance. generic soft viagra
‘Waar dan?’, vroeg hij.

‘Bij het IFC.’

‘Het is niet waar!’, riep hij uit, ‘daar heb ik ook gewerkt!’

Tenslotte zijn de tomaten betaald geraakt. Hij zei me geloof ik ook nog dat ik moest stoppen met werken bij IFC. ‘Start farming!’ Dat ik daar dan toch nog eens over moest nadenken, besloot ik, maar dat we alvast die honderd vierkante meter zouden overwegen.

We zijn blijven schrijven met elkaar, de man en ik. E-mails, over de prijzen en andere praktische zaken in verband met het laten bewerken van 100m². Lange lijsten in excel hebben we van hem gekregen, met de namen van groenten en kruiden die we voor ons stukje grond konden bestellen – ik heb wat afgegoogeld in die dagen. En tenslotte heeft hij ook Joris ontmoet. Voor eveneens een erg interessante babbel. En ook om het adres van de ambassade te kennen. Want, daar worden voortaan wekelijks twee (grote!) kratten verse bio-produkten afgeleverd. En inmiddels ook verdeeld tussen de consul, de ambassadeur, en zijn nummer twee.

En zo, evenredig met het krimpen van weer een stukje gewetensprobleem, groeien nu ergens op een lapje grond buiten Amman onze biologisch geteelde paprika’s, aubergines, witte kolen, en hun vriendjes. En ook sla, voorlopig veel sla. Fier als een gieter – want dat is de uitdrukking – heb ik vorige week de eerste krat in mijn armen over de drempel van onze voordeur gedragen. En ben ik aanstonds met soep koken begonnen…

Groe(n)ten uit Amman