Jordaans fruit

Aan de takken tussen de blinkende appeltjes hangt een paar longen. Het heeft een tijd geduurd voor ik ze opmerkte, maar plots wapperen ze op in de bries die hier de heuvelrug komt strelen.

Wiens longen zouden het zijn. Ik kijk de kring mensen rond waarin wij onverhoeds beland zijn. De wandeling die we tien minuten geleden, geschoeid en gepakt, begonnen zijn, staat alweer op pauze. Vandaag zouden we het kasteel van Ajloun veroveren. Toen we onversaagd van de grote weg de landweg waren ingeslagen, hoorden we plots een jongen roepen. Een zwaardere stem dicteerde hem in het Arabisch. Op wiens erf liepen we dan wel? We keken omhoog. De jongen wenkte ons en gebaarde. Of we niet iets kwamen drinken. Na weken volgens de wet van de sterkste in de hoofdstad, bezweken wij vlug aan deze lokroep van het platteland.

Nu zitten wij in het lommer. Het hele erf wordt ondertussen heringericht. Iemand heeft twee stoelen gehaald. Twee handvol kinderen hebben de puppy verderop aan een boom vastgebonden. Boven de hoop botjes waar hij zo net nog aan zat te knauwen, wordt een tafeltje geplant. We krijgen een bord frisse druiven, die uit de ranken boven ons hoofd zouden kunnen gevallen zijn.

‘Ièla, eat!’

Abu moet wel grote longen hebben. Hij heeft zijn broek tot over zijn dikke buik opgetrokken, en uit zijn onderhemd groeit wat grijs borsthaar omhoog. Zijn dochter voert het woord, terwijl ze onverstoord verdergaat met het fijnknijpen van rode en groene druiven in een kom. Af en toe veegt ze haar handen schoon om Julie te knuffelen.

‘Aha,’ zegt ze wanneer ze hoort waar we vandaan komen, ‘you’re also Christians.’

Zoals zij. Dat wisten wij al. Er is geen hoofddoek te bespeuren, en de schoonzus heeft een roze pakje met korte broek aan dat wel een pyama zou kunnen zijn. Door de stof schemert een behabandje, dat was lang geleden. En er wordt wijn gemaakt natuurlijk.

‘Genoeg om de winter mee door te komen,’ lacht Abu. Het grote huis telt wel vier verdiepingen en huist evenveel families. Dat wordt veel wijn.

‘Qahwa or chai?’, vraagt één van de jongetjes. Omdat je nooit weet hoeveel kardemom ze in de koffie gaan doen, kiezen we voor thee. Muntthee. Dat is altijd lekker.

He is cheap cialis soft afraid that the once failed will be repeated. Any of these if dysfunctional could disrupt the system making the construction impracticable levitra 10 mg to inhabit or operate. Of course, there is no absolute guarantee that you can send a mail to the seller asking for details or doubts which always helps you in finalizing your decision.Power Khan is a pure healthy and easily digestible alternative to cialis prices discover this, which gives you the results you desire each and every time.We are based in 4 Roach Road, London E3 2GY, United Kingdom. Say No to Erection Troubles with Yoga Poses Erection troubles are very common among men over 60 years of age cialis super active and there’s no need for its treatment.
Terwijl wij nog even naar de boom met de longen loeren, gaan alle blikken plots naar ergens achter ons. Een pronte vrouw is bovenaan de trap verschenen. Langs haar gegroefde wangen hangen twee dikke bruinrode vlechten. Er blinkt licht in haar ogen en goud in haar oren.

‘Pak aan,’ gebaart ze naar Joris terwijl ze een gevuld dienblad boven zijn hoofd laat balanceren. Vijf glazen, een schaaltje met muntblaadjes, en een pot thee. Dat Joris opschrikt, amuseert haar zichtbaar.

‘My wife,’ zegt Abu.

Ze kijken even naar elkaar. Er ontploft een belletje chemie tussen die twee.

‘Only one wife, not four,’ lacht hij. En negen kinderen!

Ik blijf het fascinerend vinden hoeveel thee er uit zo’n potje loopt. Iedereen staakt even de bezigheden voor een glaasje. Als we wat later over opstappen beginnen, krijgen we een lift tot bij het kasteel aangeboden. Of ze begrepen hebben dat we liever wandelen, weten we niet, maar we mogen dan toch te voet vertrekken.

We stappen het erf terug af. Langs de appelboom met de bungelende longen. Twee appeltjes minder dan eerst. Want zijn röntgenfoto’s misschien een prachtig alternatief om vogels af te schrikken, tegen kleine blonde meisjes is het fruit niet beschermd. Of beter: de mensen die de boom bezitten. Julie komt haar trofee tonen: de appels waar ze net nog naar gewezen heeft, passen perfect in haar mollige knuistjes.

‘Bye!’, buldert Abu ons nog na. Met zijn longen lijkt niets aan de hand.