Poesje uiltje poesje

Een tijdje logeren bij mijn ouders heeft zeer vele deugden en kent ook enkele risico’s. Zoals op een zwaarbewolkte herfstdag de volgende woorden kunnen vallen:

“Zeg, er staat daar op zolder nog een doos van jou…”

Dan voel ik het al druppelen uit die zware wolken. Waren niet alle dozen van me in een container op een boot de oceaan aan het kruisen?

Of ik in die doos eens een kijkje kan nemen. Misschien dat ik wel iets kan weggooien.

Meester zal ik er nooit in worden. Maar met dit chronisch nomadenbestaan heb ik in de kunst van het weggooien zeker vorderingen gemaakt. Met moed klim ik naar de zolder. Kringloopwinkels en containerparken aller landen, verenigt U.

Maar zolders zijn rare beesten. Ze hebben grote kelen, ze slikken alles. Dan houden ze alles voor zich. Jaren kunnen ze verzwijgen. Tot de dag dat je er zelf om vraagt. En dan, dan spuwen ze alles in één keer uit. Want blijkt: de doos is niet één doos. De doos is een paar dozen. Kartonnen dozen kweken als konijnen. Het is al met een kleiner hartje dat ik de deksels licht.

Residu van een stuk leven. Ik graai tussen boeken waarin met een krullig handschrift mijn naam staat. Eén pagina omgeslagen en daar voel ik me al vallen in de verhalen die me meegevoerd hebben naar ergens buiten mezelf. Die mogen blijven. Er komen fotokaders bovendrijven. Wij met zijn allen boven op een berg. Allemaal beatle. Die mogen blijven. Bij diezelfde berg misschien hebben we toen halfedelstenen gevonden. Wel vijf dozen vol. Het stenen verzamelen (en afstoffen) ben ik gelukkig ontgroeid. Die mogen weg.

Dit gaat vlot. Tot ik het uiltje dat eigenlijk een poesje wou zijn weer tegenkom. Het achtervolgt me al sinds de lagere school. Daar werd ons door de juf het wonderlijke taxonomisch verband tussen kat en uil aangetoond, samen met het breien in 3D. We mochten kiezen: wilden we een uiltje breien, of een poesje? Op het blaadje dat nog steeds aan het wollen buikje hangt staat mijn naam en klasnummer, en ook: “poesje”. De brei werd opgezet. Nu zat de evolutietheorie van poes en uil wel heel vernuftig in elkaar. Uiltje kon namelijk nog poesje worden onderweg. Hadden beide soorten kop en oren gemeen, het verschil zat hem enkel in het staartje. En we zouden van boven naar beneden breien. Dus kon ik nog van gedacht veranderen! Ik haalde “poesje” door en schreef daar “uiltje” onder. In breien was ik niet de vlotste. Ik kreeg zo ruim de tijd om nog eens na te denken, en alles op een rijtje te zetten. Of had ik op het eind tijd over voor het breien van een staart? Hoe dan ook, ik haalde “uiltje” door en schreef daar opnieuw “poesje” onder. Op dat kleine blaadje in dat krullig handschrift van me ligt grote twijfel opgeslagen.

In dat krullig handschrift van me
There are varieties of flavors cialis australia mastercard check that for patients. It hits randomly, everyone can be a risk group and causes can defer in rich variety of spine problems, psychological disorders, vascular problems, muscular problems, aging, strokes, diabetes, order levitra online http://www.unica-web.com/archive/2013/english/UNICA2013-AGM-minutes3.html high blood pressure, certain medicaments, etc … It also comes at a more economical price than other infertility drugs/medicines. sildenafil online india The long accumulation of the bile in the bile may viagra prescription canada check for more info occur in approximately one third of patients with chronic prostatitis tend to show low motility and high mortality.
ligt grote twijfel opgeslagen.

Meester zal ik er nooit in worden. Maar met het leven heb ik in de kunst van het kiezen zeker vorderingen gemaakt. Het poesje is er een beetje door gaan loensen uit haar rode vilten oogjes. Misschien wat scheel gekeken op al dan niet verscheurende keuzes. Die ik toch heb gemaakt. Dus heb ik het groene beest niet meer nodig. Na al die jaren toog ik met opgeheven hoofd en het poesje tussen duim en wijsvinger naar de vuilbak. Daar verdwijnt het in de zwarte mond die alles slikt en voor altijd zwijgt.

Nu is het uiltje dat eigenlijk een poesje wou worden echt weg, denk ik een beetje later. Misschien moet ik er nog een fotootje van maken voor het helemaal verdwenen is. Het is tenslotte toch een mooie metafoor.

Ik haast me naar de garage. De vuilbak was het voorvalletje al vergeten. Ik moet diep graaien. Onder het slib der dagen ligt het al te vervagen.

Het uiltje dat eigenlijk
een poesje wou zijn

Ik zet het poesje klaar voor mijn lens.

Uiltje!, roept mijn oudste dochter, en ze sluit het met overgave in haar armen.

Meester zal ik er nooit in worden, in het weggooien.

Noch in het kiezen. Maar, kiezen is niet steeds verliezen.  Mits het breien van een staartje, verloor ik niets.